والدین انتخاب‌های مختلفی در مورد خواباندن نوزاد دارند که ممکن است گیج کننده به نظر برسد. روش‌های زیادی از جمله روش گریه تا خواب نوزاد وجود دارد که می‌توانیم خوابیدن به طور مستقل را به نوزاد خود بیاموزیم. اما دانستن این که باید از کجا شروع کنیم دشوار است!
تصمیم بزرگی که بسیاری از والدین با آن روبرو هستند این است که آیا می‌خواهند با وجود داشتن یک نوزاد تازه متولد شده، شب‌ها بخوابند یا نه. پیدا کردن راهی که برای خانواده و نوزاد شما مناسب است، یک فرآیند زمان بر است و آزمون و خطای زیادی در آن وجود دارد.
این موضوع به ویژه در مورد روش “گریه تا خواب” نوزاد صادق است. گریه تا خواب یک نوع تمرین خواب است که در آن، والدین شب نوزاد را می‌خوابانند و صبح برمی گردند تا نوزاد را از تخت نوزادی خود بیاورند. این خواب شبانه معمولاً ۱۰ تا ۱۲ ساعت است.
بسته به نوزاد و شرایط خانواده شما، اصلاحات زیادی در این روش انجام می‌شود: برخی از والدین شب‌ها فقط برای شیردهی به اتاق نوزاد می‌روند، برخی دیگر از والدین با شنیدن گریه نوزاد پس از یک دوره زمانی خاص به او سر می‌زنند و شدیدترین حالت آن شامل دور ماندن والدین در تمام طول شب از اتاق نوزاد است.
بحث‌های زیادی در مورد روش گریه تا خواب نوزاد وجود دارد و موافقان و مخالفان خاص خود را دارد. در شبکه‌های اجتماعی، دیدن پست‌هایی از مخالفان این روش که ادعا می‌کنند این کار برای نوزاد مضر است، معمول است. اما لازم است خاطرنشان کنیم که هیچ مدرکی دال بر مضر بودن این روش‌ها به ویژه از نظر پزشکی وجود ندارد.
اصطلاح گریه تا خواب نوزاد ممکن است خشن به نظر برسد؛ اما در عمل نه خشن است و نه مضر. با این حال، بسیاری از والدین هنوز مطمئن نیستند که چگونه باید آموزش خواب به نوزاد خود را شروع کنند. یا به دلیل توصیه‌ای که به طور آنلاین یا از یک دوست می‌شنوند، در استفاده از این روش مردد هستند.
برای کمک به کم شدن سردرگمی و نگرانی شما، بیایید دو روش اصلی گریه تا خواب نوزاد را مورد بحث قرار دهیم: روش فربر (Ferber) و روش ویس بلوث (Weissbluth)
روش‌های مختلف گریه تا خواب نوزاد
دو روش رایج گریه تا خواب نوزاد شامل روش‌های فربر (Ferber) و ویس بلوث (Weissbluth) می‌باشند.
با استفاده از این روش‌ها، اجازه می‌دهید که نوزاد شما چند لحظه (یا چند لحظه طولانی تر) گریه کند. ایده این روش‌ها این است که نوزاد شما یاد بگیرد تا خودش را آرام کند و بخوابد.
هر دوی این روش‌ها به نام افرادی که آن‌ها را پایه گذاری کرده‌اند، نام گذاری شده‌اند.
روش فربر
در روش فربر اگر نوزاد گریه کند، یکی از والدین در فواصل زمانی مشخص نوزاد خود را چک می‌کند. این روش به نام دکتر ریچارد فربر نام گذاری شده است.
در این روش، یکی از والدین وارد خانه می‌شود، با نوزاد صحبت می‌کند و سپس اتاق نوزاد را ترک می‌کند. می‌توانید فواصل زمانی سر زدن به نوزاد را به مدت هر دو دقیقه تنظیم کنید و هر بار که نوزاد گریه می‌کند، این زمان را افزایش دهید. به عنوان مثال، در شب آموزش خواب، والدین یک برنامه روتین قبل از خواب با نوزاد انجام می‌دهند و نوزاد را در ساعت ۷ بعد از ظهر در تخت خود قرار می‌دهند. سپس پدر و مادر اتاق نوزاد را ترک می‌کنند. اگر نوزاد گریه کند، والدین به مدت دو دقیقه صبر می‌کنند، سپس به اتاق نوزاد بر می‌گردند و بدون این که او را بلند کنند، با او صحبت می‌کنند. بعد از یک دقیقه والدین مجدد اتاق نوزاد را ترک می‌کنند.
دفعه بعد که نوزاد گریه کرد، قبل از تکرار همین فرآیند، اجازه می‌دهیم نوزاد به مدت طولانی تری (مثلا پنج دقیقه) گریه کند. این کار تا زمانی که نوزاد گریه می‌کند، ادامه می‌دهید و هر بار فاصله زمانی طولانی‌تری بین هر بار سر زدن به نوزاد در نظر گرفته می‌شود تا به نوزاد بیاموزد که شب‌ها باید خودش خود را آرام کند. ایده اصلی این روش عادت کردن نوزاد به فواصل زمانی و چک کردن کوتاه و حرف زدن با او (بدون در آغوش گرفتن) هنگام سر زدن به نوزاد است.
انواع مختلفی از این روش یا روش «فربر اصلاح شده» وجود دارد که به والدین اجازه می‌دهد در صورت تمایل به نوزاد شیر بدهند؛ اما در نهایت پس از قرار دادن نوزاد در گهواره، باید به فواصل زمانی پایبند باشند.
روش ویس بلوث
این روش به نام دکتر Marc Weissbluth نام گذاری شده است. در روش ویس بلوث، یک مراقب کودک را می‌خواباند و صبح برای سر زدن به او بر می‌گردد. معمولاً مراقب کودک در زمانی که نوزاد از خواب بیدار می‌شود، او را از طریق مانیتور کودک چک می‌کند تا مطمئن شود که اتفاقی برای نوزاد نمی‌افتد.
این روش با روش فربر متفاوت است؛ زیرا هیچ سر زدنی به نوزاد وجود ندارد یا سر زدن به او بسیار کم است. والدین می‌توانند این تکنیک را اصلاح کنند و در فواصل زمانی معینی برای تعویض پوشک یا شیر دادن به نوزاد اقدام کنند، اما به طور سنتی، این روشی است که در آن شب بخیر می‌گویید، نوزاد را می‌بوسید و تا صبح به اتاق او بر نمی‌گردید.
با این که این روش بحث برانگیز تر است، اما برای بسیاری از نوزادان موثر واقع شده. طبق تجربه، این روش برای نوزادانی که در هنگام سر زدن مورد استفاده در روش فربر ناراحت می‌شوند، بسیار خوب عمل می‌کند. گاهی اوقات، سر زدن به نوزاد و این که نوزاد شما را ببیند، برخی از نوزادان را بیش‌تر از زمانی که از روش ویس بلوث استفاده می‌شود، ناراحت می‌کند و نوزاد بیش‌تر گریه می‌کند.
آیا روش گریه تا خواب برای نوزاد مضر است؟
اول و مهم‌تر از همه، از نظر پزشکی روش‌های گریه تا خواب نوزاد نه نگران کننده و نه مضر هستند.
بسیاری از مخالفان این روش بیان می‌کنند که آموزش خواب به نوزاد با گریه باعث می‌شود که فرزند شما احساس رها شدن داشته باشد و این روش‌ها در ایجاد یک رابطه سالم با مراقبان مشکل ایجاد کند.
این استدلال‌ها اغلب بر ماجرای یتیمان رومانیایی بنا شده است که در دهه ۱۹۸۰ در غفلت بزرگ شدند. پس از سقوط دیکتاتور رومانیایی نیکلای چائوشسکو، هزاران یتیم کشف شدند که در معرض محرومیت‌های روحی و جسمی قرار گرفته بودند. این بچه‌ها هیچ مراقبی که نقش پدر و مادر را برای آن‌ها پر کند نداشتند و به همین دلیل در ارتباط با دیگران دچار چالش شده بودند. حکایت‌های آن زمان نشان می‌دهند که این نوزادان بسیار ساکت بودند. آن‌ها گریه نمی‌کردند، زیرا می‌دانستند که کسی نخواهد آمد.
افرادی که با روش فریاد زدن مخالف هستند، استدلال می‌کنند که این روش نیز یکسان است. این درست نیست. با این شکل از آموزش خواب، نوزاد شما یک مراقب دارد که در فواصل زمانی معین به او سر می‌زند.
این روایت طوری دستکاری شده است تا با روش های گریه تا خواب نوزاد مقایسه شود. اما از این جهت متفاوت است که در روش‌های گریه تا خواب نوزاد، یک مراقب که نوزاد را عاشقانه دوست دارد، درگیر آموزش خواب به او می‌باشد و برنامه روتین قبل از خواب و سر زدن مرتب به نوزاد را انجام می‌دهد. مراقب مهربان وقتی به نوزاد سر می‌زند، به نیازهای او رسیدگی می‌کند و نوزاد در ساعات بیداری به بیان نیازهای خود ادامه می‌دهد.
مزایا و معایب روش‌های گریه تا خواب نوزاد
فواید
- خواب مستقل نوزاد
- زمان آموزش کوتاه‌تر نسبت به روش‌های تدریجی آموزش خواب به نوزاد
معایب
- شنیدن گریه نوزاد ممکن است برای والدین سخت باشد
- ادامه دادن این رویه به دلیل نگرانی در مورد گریه نوزاد
چرا این روش‌ها خوب جواب می‌دهند؟
توجه به این نکته ضروری است که در هر دوی این روش‌ها، یک مراقب دوست داشتنی برای برنامه قبل از خواب نوزاد حضور دارد. این برنامه می‌تواند شامل غذا دادن، نوازش کردن، کتاب خواندن و بوسه باشد.
مراقب، نوزاد خود را در رختخواب قرار می دهد و بسته به روش مورد استفاده خود می‌تواند با محبت در زمان‌های مختلف نزد نوزاد برگردد. هنگامی که مراقب برمی‌گردد، نوزاد اغلب از دیدن او لبخند خوشحال می‌شود. و مراقب همچنان کنار نوزاد است، خوشحال است و نیازهای فرزندش را برآورده می‌کند.
آیا می‌دانستید؟
یک پژوهش سوئدی که در سال ۲۰۰۴ منتشر شد، ۹۵ خانواده را مورد بررسی قرار داد و به بررسی اثر گریه تا خواب بر دلبستگی نوزاد پرداخت. نتایج این مطالعه نشان داد که به نظر می‌رسد دلبستگی نوزاد به مراقب در واقعیت بعد از این روش افزایش پیدا می‌کند.
احتمالاً دلیل این موضوع این است که والدین به خوبی در شب استراحت می‌کنند و در طول روز بیش‌تر برای ارتباط عاطفی با نوزاد خود حضور دارند.
پدر و مادر با استفاده از این روش‌ها از فرزند خود غافل نمی‌شوند. بلکه به نوزاد خود آموزش می‌دهند که بداند زمان خواب مخصوص خواب است و مراقب او زمانی که دیگر وقت خواب نیست، با آغوش باز، برای بغل کردن و بازی کردن با او حضور خواهد داشت.
مهم‌تر از همه بر اساس مشاهدات، نوزادانی که با استفاده از روش گریه تا خواب آموزش دیده‌اند، با والدین خود هماهنگ هستند. یعنی نوزاد درک می‌کند که مراقبان او افرادی هستند که نوزاد می‌تواند به آن‌ها اعتماد کند و می‌تواند در صورت نیاز به کمک به آن‌ها مراجعه کند. این دسته از نوزادان برای جلب توجه در طول روز گریه می‌کنند، پذیرای کارهای والدین هستند و وابستگی سالمی را نسبت به والدین از خود نشان می‌دهند.
نشانه‌های دلبستگی سالم در نوزاد شامل توانایی جدا شدن از والدین و اکتشاف (خزیدن، راه رفتن و غیره)، درخواست آرامش از مراقب هنگام ناراحتی، ترجیح دادن والدین به غریبه‌ها و نشان دادن احساسات مثبت زمانی است که والدین به نوزاد لبخند می‌زنند یا محبت می‌کنند. اگر روش گریه تا خواب برای نوزاد مضر بود، نوزاد این رفتارها را از خود نشان نمی‌داد.
بنا به گفته بسیاری از متخصص اطفال، روش گریه تا خواب نوزاد روشی است که جواب می‌دهد. شواهد موجود و همچنین تجربه پزشکان نشان می‌دهد که نوزادان همچنان در هنگام استفاده از این روش، به مراقبان خود دلبستگی سالم دارند.
اثرات بلند مدت گریه تا خواب نوزاد
مطالعات انجام شده در کشور استرالیا نشان می‌دهند که روش‌های گریه تا خواب نوزاد تاثیر طولانی مدتی بر روز نوزادان ندارد. در این تحقیق، ۳۲۸ خانواده مشارکت کردند و نوزادان به مدت یک سال و سپس پنج سال پس از آموزش خواب مورد ارزیابی گرفتند.
محققان هیچ تفاوتی از نظر ثبات عاطفی، صمیمیت بین والدین-کودک یا دلبستگی در نوزادانی که با روش‌های گریه کردن آموزش دیده بودند نسبت به با نوزادانی که آموزش ندیده بودند، پیدا نکردند. نوزادانی که آموزش خواب دیده بودند، به اندازه سایر نوزادان به والدین خود وابسته بودند.
چه زمانی روش گریه تا خواب نوزاد برای خانواده شما مناسب نیست؟
به جز روش‌های گریه در خواب نوزاد، رویکردهای دیگری نیز برای آموزش خواب وجود دارد. مهم است که بدانید چه زمانی ممکن است این روش‌ها برای شما یا نوزاد شما مناسب نباشد.
دلیل اول این که ممکن است حس کنید که این روش برای شما مناسب نیست، این است که مطابق فلسفه فرزندپروری شما نیست. اگر این ایده را دوست ندارید که بگذارید نوزاد شما برای مدت طولانی گریه کند، روش‌های تدریجی دیگری برای آموزش خواب مستقل به نوزاد وجود دارد.
همچنین روش‌هایی وجود دارند که در آن‌ها شما تمام مدت حضور فیزیکی دارید. مثلا می‌توانید روی صندلی کنار تخت نوزاد بنشینید، در حالی که فرزند شما به خواب می‌رود. وقتی او به خواب می‌رود، می‌توانید اتاق را ترک کنید و بروید. اگر نوزاد بیدار شد و گریه کرد، دوباره روی صندلی بنشینید. به تدریج صندلی خود را به در نزدیک می‌کنید تا نوزاد در نهایت بدون شما در اتاق بخوابد.
نوزادانی که معمولاً بیش از ۴۰ دقیقه با روش گریه تا خواب برای بیش از پنج روز گریه می‌کنند، ممکن است از یک روش تدریجی‌تر یا زمان بیش‌تری قبل از اجرای روش گریه تا خواب سود ببرند. اگر روز فواصل گریه نوزاد بعد از پنج افزایش پیدا کند و کم نشود، می‌توانیم فرض کنیم که این روش احتمالاً کارساز نیست.
اگر کودک شما به گریه کردن حساس است و آنقدر شدید گریه می‌کند که استفراغ می‌کند یا تنفس او قطع می‌شود، گریه تا خواب روش مناسبی برای او نیست. اگر نوزاد تا این حد آشفته می‌شود، شاید یک روش تدریجی تر با حضور شما در اتاق برای خلق و خوی او مفیدتر باشد.
لازم است با پزشک اطفال خود در این رابطه مشورت کنید تا مطمئن شوید که کارهای انجام شده در روش مورد استفاده شما غیر مجاز نیست. پزشک همچنین به طور کلی می‌تواند تمرین خوابی را برای نوزاد شما توصیه کند.
اگر فرزند شما آسم، مشکلات تنفسی یا سایر بیماری‌های خاص دارد. پزشک ممکن است توصیه کند که تمرین خواب را انجام ندهید.
سخن آخر
وقتی نوبت به آموزش خواب نوزاد می‌رسد، باید روشی را انتخاب کنید که احساس می‌کنید برای شما، روش فرزندپروری و خلق و خوی فرزندتان بهترین کارکرد را دارد. این ممکن است به معنای استفاده از روش گریه تا خواب باشد و همزمان می‌تواند به معنای عدم تمرین خواب برای نوزاد باشد. هر خانواده و کودکی نیازهای فردی خاص خود را دارد و پیدا کردن روشی که برای شما بهترین کارکرد را دارد مهم‌ترین چیز است.
اگر روش گریه کردن را بررسی می کنید، به یاد داشته باشید که این روش برای نوزادان مضر نیست. تحقیقات فراوان و تجربه این را نشان می‌دهند. بسیاری از اوقات، والدین احساس می‌کنند که اگر روش گریه تا خواب برای فرزندشان کار نمی‌کند. به نوعی شکست خورده‌اند. به یاد داشته باشید که هر نوزادی از نظر خلق و خو منحصر به فرد است؛ بنابراین گاهی اوقات روشی که برای نوزاد دیگر موثر است، ممکن است برای شما مفید نباشد.